Politieagent is een bijzonder beroep. In gevaarlijke situaties moet jij er staan voor de veiligheid van anderen. Het zit Tjitte in zijn genen. Zijn hele werkzame leven diende hij bij Defensie en de politie. Buiten onze landsgrenzen werken, was een mooie extra uitdaging waar hij zich graag voor inzette. Zoals in Georgië en Caribisch Nederland. Maar ook in oorlogsgebieden, zoals Afghanistan, ging hij aan de slag. Onder meer om les te geven aan Afghaanse militairen en agenten. “Daarvoor reisde ik dat hele land door.”
Buitenlandmissie
Eind 2019 is Tjitte in Georgië als wereldwijd de coronapandemie uitbreekt. Telkens als hij in een gebied is geweest waar later de ziekte heerst, moet hij in quarantaine. Hij zit dan alleen in het huis waar hij ter plaatse verblijft. “Ik, die niet kan stilzitten", zegt Tjitte. “Ik ben geen Netflixer en geen gamer. Ik kon dan wel bellen met Nederland. Maar echt contact had ik alleen als collega's boodschappen bij het hek brachten. Dan kon je een paar minuten met iemand praten. Vréselijk.”
Nachtmerries
In korte tijd moet hij vier keer tien dagen in quarantaine. Daardoor is hij veel alleen. Het gaat niet goed met Tjitte. “Er was een gebeurtenis die ik steeds opnieuw beleefde. Jaren eerder had ik, in mijn eerste missie, in Georgië een meisje voor mijn ogen zien verongelukken. Ik was als politieagent al bij veel heftige situaties en ongelukken geweest. Maar dit zág ik gebeuren. Telkens als ik weer in die straat liep, brak het zweet mij uit. Ik kreeg ook nachtmerries en durfde zelfs niet meer te gaan slapen. Eenmaal terug in Nederland draaide ik met een collega op een doorsnee dag een gewone dienst. En toen gebeurde het opnieuw: ik werd nerveus en helemaal zweterig. Ik dacht, wat gebeurt mij nou?”
Diagnose PTSS
Via de politiepsycholoog komt Tjitte uiteindelijk bij GGZ Drenthe terecht. Uit onderzoek blijkt dat hij een posttraumatische stress stoornis (PTSS) heeft. “Ik ben een paar keer goed weggekomen, zoals ze dat zeggen. Heb een autobom in Afghanistan af zien gaan. Ik ben een keer bedreigd met een pistool en heb de nodige incidenten in mijn politiewerk meegemaakt. Maar de diagnose PTSS had ik nooit verwacht. Ik wilde het niet geloven en ik probeerde het te negeren. Door gewoon door te werken. Te doen of er niets aan de hand was. Maar ik werd heel somber en kreeg ik ook problemen thuis. Ik ben zelfs weleens weggelopen. Pas toen het echt niet langer ging, heb ik hulp geaccepteerd. Wat ben ik daar achteraf blij om.”
Hulp van GGZ Drenthe
Tjitte krijgt dagbehandeling bij het Traumacentrum van GGZ Drenthe. “Daar heb ik vooral geleerd naar mijn emoties te luisteren. Als politieagent heb je een soort harnas dat je beschermt tegen alle nare dingen die je meemaakt. Maar bij GGZ Drenthe ging het voor het eerst sinds jaren niet over de politieagent of de militair, maar over mij. Dat was moeilijk, want ik was nooit bezig met gevoelens. Emoties? Wat een flauwekul dacht ik dan. Dat is nu helemaal anders. Mijn kleinzoon was laatst gevallen en werd opgenomen in het ziekenhuis. Ik merkte dat dat mij echt raakte. Vroeger reageerde ik overal heel koel op. Ik ben heel tevreden over de behandelaren die mij hebben geholpen. Zij hebben mij als het ware het gereedschap gegeven en ik heb het aangepakt. Het was een strijd, maar dat was het meer dan waard.”
Behandeldoelen
Naast de dagbehandeling krijgt Tjitte nog slaaptherapie, EMDR en gesprekstherapie bij het Traumacentrum. “Ik werk niet meer en ben met vervroegd pensioen. Nu ik wat meer rust krijg, gaat het slapen al beter. Mijn doel is dat ik weer zonder medicatie kan slapen. Dat het nog rustiger wordt in mijn hoofd. En ik wil een gewoon dagritme hebben. Ik vond het heel moeilijk om afscheid van de politie te nemen, om dat los te laten. Maar ik durf nu weer naar de toekomst te kijken. Ik heb bijvoorbeeld weer een motor gekocht. Dat was een langgekoesterde wens.”
Toekomst
Door de psychische problemen van Tjitte hebben hij en zijn vrouw een zware periode achter de rug. “Mijn vrouw heeft me in die drie jaar echt gesteund tijdens mijn behandeling bij GGZ Drenthe.” Nu genieten ze samen van het leven. “Lekker eropuit met de caravan.” Zijn (internationale) militaire- en politiebadges prijken in een lijst aan de muur. Op zijn arm zijn paspoortstempels van alle buitenlandse missies getatoeëerd. "Met het plaatsen van de laatste tatoeage heb ik wat langer gewacht. Totdat ik eraan toe was. Daarmee heb ik die periode nu definitief afgesloten. Ik heb een pracht carrière achter de rug. Daar kijk ik, nu weer, met trots op terug."